Avec la gamelle du soir, la direction de la taule fait circuler un conseil juridique gratuit. Mais "les seuls thèmes à ne pas aborder concernant votre affaire et tout ce qui touche à la procédure disciplicinaire interne."(...).
Il s'agit d'un monument du foutage de gueule. On soit que depuis 1981, ni la justice, ni l'administration pénitentiare ne pouvent trancher la tête des détenus, alors ils se la payent. de la même manière, il-est, paraît-il, possible de rencontrer un dentiste (en ce qui me concerne, cela fait quatorze mois que j'attends...) aura qui, bien entendu, il n'est pas question d'evoquer le moindre problème dentaire. En revanche, nous pouvons "disposer" d'un coiffeur, avec lequel on peut aborder tous les sujets, selon la tradition de cette profession. Dommage tout de même qu'il ne "dispose" pas de ciseaux (trop dangereux!)...
Pour la petite histoire, je me suis insert á cette consultation juridique le 19 mai 2007. J'ai été reçu quatre mois plus tard et j'ai posé la question suivante: "Comment faire pour ne plus être français?". C'est en effect devenu une telle honte (je ne développerai pas, j'ai promis d'être bref!) qu'il me semblait urgent de faire cesser cet état de fait. Tête de l'avocaillon, plutôt habitué à la question inverse, et qui, je l'aurais parié, n'a pas su me répondre, me renvoyant au Code civil qui, comme de juste, est absent de la bibliothèque. Passons. J'ai depuis obtenu la reponse: c'est impossible!. Ou du moins, il faut préalablement obtenir une autre nationalité, la France étant signataire d'une convention par laquelle elle s'interdit de générer des apatrides. En voilá une bonne nouvelle! La France respecte scrupuleusement les conventions qu'elle ratifie! Ça alors!
Didier
Maison d'Arrêt.
P:S: Attention! Lettre sortie en fraude. Merci...
C.Q.F.D.
dimanche 13 avril 2008
Inscription à :
Publier les commentaires (Atom)
1 commentaire:
Aupa Eusko Gudari!!
Ez dakit ohartxo hau inoiz helduko ote zaizun eta irakurtzerik izanen duzun, kilometroez gain oztopo aunitzek altza baitu gure arteko inkomunikazio pareta hau. Seguraski ez da hau distantzia hori hausteko erarik egokiena baina arrazoiak arrazoi ordua zela erabaki eta aintzinera urrats bat ematea erabaki dut. Zertarako ote dira arau eta giltzarriak apurtzeko ez badira? Ez duzu uste? Ba hori txo, instant labur bat bada ere zurekin egotea deliberatu dut, aspaldiko nahia nuelako.
Ez dizut zure egoerari buruzko galderarik eginen, noizean behin txantxangorri lirain batek belarrira txio-txioka abesten baitit, maite ditudanen berriak ekarriz. Gainera norberak baino ezin azaldu etxe hoietan egunez-egun aldatzen diren sentipenen eguneroko egunerokotua.Ez naiz ni aholkulari lanbidean aberastuko litzatekeen hoietakoa, beraz, maiz hobe isilik alferrikako berbajarioan baino. Soilik bi hitz, eguraldi goibeleko gaurik ilunenean ere etzazula ahaz ondoan izan ez arren MAITE zaitugun lagun asko ta asko gaituzula zurekin bat. Besarkada fisiko hori debekatua badigute ere, gure sentimenduen hegaldi askeak ezin atxilo. Gure bizitakoen oroitzapen ezabaezinak ezin desagertarazi. Gure bizitzak sortutako loturak ezin aska... Horrek egiten gaitu garaile, ez baita harresi, distantzia, bakardade, egutegi ezta inkomunikaziorik ahanzturaren hatzaparretara bultzatuko gaituenik. Benetako lagunok, benetan maite garenok, elkarrekin egiten dugu bidai, bakardadeko ziegarik zitalenean, sasiko unerik bortitzenean edo bizitza arrunteko egunik lasaienean. Garena garelako aukeratzen gara bidaikide eta hori ez dago erailtzerik.
Eta bigarren hitza zuk orain urte batzuk antzeko egoera batean nintzela igorri zenidan olerki baten ingurukoak.
“ Zuk aurkitu zenuena materia aratzez egina badago, ez da inoiz ustelduko. Eta itzuli ahal izango zara noizbait.
Argitasun une bat besterik izan ez bazen, izar baten lehertzearen modukoa edo, orduan ez duzu ezer aurkituko itzultzen zarenean. Baina argitasun leherketa bat ikusia izango duzu. Eta hori ikuste hutsak ere merezi du.”
Zaila da benetan olerkiak dioena barneratzea, nahizta horrela dela benetan jakin. Baina kostata izan bazen ere antzeko zerbait adostu nuen ene buruarekin eta patuak erakutsi dit zuzen nenbilela eta “materia” gardenez eginak garela, zinez. Horregatik antzeko zerbait gertatzen zaizuela iruditzen zait eta ilusio faltsuak aireratu gabe baina etorkizunean ere horrelako zerbait zain duzuela sinetsia nago.
Ziur nago nik izaniko jarrera baino egokiagoaz jokatzen ari zarela eta zinez doitsut, enpatia saku batez jokatzeak merezi duela, merezi dutelako behinik behin. Baina zu ere zaindu zaitez, zutaz arduratu zaitez eta maitearen inguruan bueltak emateaz gain munduak atsedenik gabe biraka darraiela barneratu, zure, nire eta guztion munduak... Etorkizuneko esperantzari kateaturik beste hau bidali nion, ongi edo gaizki zegoen guztiz jabetu gabe.
NON?
“Galdu dut ta ez dut aurkitzen.
Atzo, bai; atzo galdu zitzaidan
Ta gaur ere galdua jarraitzen du.
Ezin topa dezakedala
Edo ez duela agertu nahi.
Amets egiten jarraituko al du?
Hitz goxo horiek xuxurlatuko al ditu oraindik ere?
Irri berdinaz alaituko al zaio aurpegia?
Esku berdinez laztanduko al du?
Galdua zaitut, bai.
Baina inoiz itzuli nahiez gero
Izarrak piztuak utziko ditut
Bidean gal ez zaitezen.”
Tira kamarada, agurtzeko ordua bertan da jada. Nitaz berri gutxi, zuek irekitako bideari loturik aurrera eginez ostikoka. Apur hori eskaintzeko gogo ase ezinez, maiz latza, krudela, tristea eta zalantzaz betea den bideziorrean barna. Baina zer ginateke zalantza eta beldurrik gabe? Zalantza eta beldur hoiek dira gure indarraren arrazoi. Gure arrazoiaren indar. Konbentzimendu eta ilusioz bapo segiko dugu aurrera, garena garela izan nahi dugun arte behintzat. Jada erabiltzen ez den lemari atzikirik... ABERRIA ALA HIL!!!! Eta gogoko zenuen abestiak dioen bezala... “Ene begiek irrifartsu diote bidean gaudela, poztutzen naizela nere jendea ikustean berriro zirikatzen...” Tiocfaidh ár lá !!!! irrintzi bizirik!! ASKO MAITE ZAITUEN LAGUNA
Enregistrer un commentaire