Kontrabandoan igarotako hitzak.

Artega dago mutila, bezperan berandu xamar arte aritu da letrak juntazten.

Mahaiko lanparatxoaren argipean luma eta papera. Tinta beltzaren jarioaz, txuria den espazioa hiztez zipriztintzen ari da. Bonbilaren argiak, mahaia eta mutila bera zirkulu horixka baten baitan biltzen ditu. Antzokiko argiek, antzezlea taularen gainean zirkulu batean biltzen dituen bezalaxe. Ziegako taularen gainean, mutila, bere trama propioaren antzesle. Eta badirudi argi horren baitan, aldiro, bere mundutxo propioa eraikitzen duela. Mahaiaren gainean: ur botila, azken tragoa falta zaion tea, kristalezko mermelada poto batean, orrien nahaspila; urdin koloreko gutun azala; argazki bat.

Baina hori atzo izan zen eta gaur artega dago. Lo faltagatik begiak kiskaliak dituela senti dezake, gauean letra artean ibiltzeak eragiten duen erredura. Hala ere, nekearen gainetik, paperean bere baitako munduaren zatitxo bat askatu duelako atsegina. Bere territorio intimoaren zentimetro karratu parea gutun azal batean gordeta. Praketan disimulatua daukan gutun azal urdinean, bere baitako eremu horren zentimetro karratu parea.

Artega dago mutila beraz, gainontzeko presoen antzera lokutorioetara jotzeko atea noiz irekiko den zain. gorroto du ixtant hau, ez daki zein funtzionariok irekiko duen atea, lokutoriora sartu aurreko miaketan estu hartuko ote duen ere ez daki. Galtzetan daraman mundu miniaturazkoa kanpotik ikusten al da?. Ziur da ezetz baina... Atean azalduko den txakurrak mutilaren urduritasuna usnatuko al du? Latex aseptikoz jantzitako eskuek, gerrialdea miatzean, praka eta alkandoraren artean gordetako gutun azala nabarituko al dute?.

Atea ireki da, uniformatua esku txuri aseptikoz armatuta preso ilararen buruan paratu da. "Monsieur Gonzalez, box 1!". Mutila ilaran doan pausuz pausu eta ez daki astiroegi mugitzen ote den edo arinegi, zelatatuaren ezinegona. Atea, uniformatua, bere eskuen mugimendu mekanikoa bizkarretik behera, gerrialdea, praketako poltsikoak, txorkatilak,... ondo, badoa, miaketa atzean utzi du. Lokutoriora sartu aurreko azken pausoak. Lehen besarkada, muxuak, eta aspaldi irakurritako hitz batzuen oihartzuna iritsi zaio bere barrunbeetatik mutilari. Kontrabandoaren sakuetan bidaiatzen duten hitzak, bestela iristen diren hitzen antzekoak dira, mezu bertsua daramate, baina lerro artean intimoagoak dira, hitzen arteko espazioa infinitua bihurtzen da hala. idatzi duenaren eta irakurriko duenaren, bi bien ametsak kabitzen dira bertan. Letren Artean amets egiteko espazio infinitua.

Laztanetik, laztanera, gerripetik gerripera, espetxetik kalera, kontrabandoan askatuko den gutuna.

"Les histoires sont des lettres. des lettres envoyées á n'importe qui, á tout le monde. mais les plus belles sont faites pour être lues par quelqu'un en particulier."
John E. Wideman. "Damballah"

Bisita ondorengo hezetasunean.

Ziega barruan, bakarrik nagoela, agur esan berri diodan lagunaren presentzia are gehiago nabaritzen dut. Bere argazkiei begira, bere usaina arropetan,... Bisitan eman eta jasotako laztanen akorduan, apurka-apurka nere sexua duela ixtante bat lokutorioan gertatu bezalaxe berriz tenkatzen ari dela sentitu dezaket. Bertan hasitakoa hemen bukatu beharra oihukatzen ari da. Prakak erantsi ditut, galtzontziloak, biluzik geratu naiz berriz, baina miaketan ez bezala oraingo honetan plazer hutsez, kamiseta soinean utzi dut, laztantzen naizen bitartean lagunaren usaina sentitzeko. Komunean eserita, bertako atexka itxi dut, giroa pixkat ilundu eta intimitate gehiagoren bila. Eskua xaboiz hezetu dut gero, hala sexuan gora eta behera errazago labaindu dadin. Gorputz osora zabaldu den sentstzio eztia. Begiak itxita lagunaren gorputza erraztasun harrigarriz irudika dezaket. Lokutorioan, ferekatu dudan sexuko hileak nere hatzen artean nola kiribiltzen diren nabari dezaket. Irudia nere buruan zehazten doan erritmo berean, puzten doa nere zakila. Ordu erdi lehenago eku artean izan ditudan ipurmasailak, haren titiburu gogortuak,... Gorputzeko berotasunak irudimena dantzan jarri dit eta lokutorioa aspaldi utzi dugu, bere gelako ohean agertzeko. Nere mingaina laztanaren kobatxoan nola jostatzen den imaginatze hutsaz, gorputz osoa dardarka jarri zait. Astiro-astiro gorantza noa, bere bulartxoak nere ezpainekin bildu arte. Haren lepoari bisita txiki bat egin ondoren, gure mingainek elkarren ezpainetan topo egin dute. Elkarren ahotik egarri haundiz edaten hasi garen ixtant berean hondoratu da lehertzear dagoen nere zakila bere aluan barna. Elkarren erritmoan hasi gara, dantza ezti batean elkarren gorputzak bilduz, atzera-aurrera, lehenengo lasai eta gero erritmo azkarrago batean. Atzera eta aurrera. Atzera eta... Nere arnasestua (edo biona da ?) entzun liteke mugimendu etengabean. Apurka-apurka, zakilean gora doan hazia nabaritu dezaket. Eta plazerez betetako bere irrifarra ikusi dudan ixtant berean lehertu naiz, haziaren epeltasuna eskuan nabari dezaket, gorputz osoa halako lasaitzasun gozo abtean murgildu da... Begiak ireki ditut, komuneko iluntasuna, ziegaren komuneko iluntasuna, ziegaren iluntasuna eta hala ere bisitak utzitako arrastoa, sexuaren plazerra, ausentziari gain hartu dion laztanaren presentzia.

Sexua ere mugatua dugun inguruotan, plazer hartze bakartia bakardadearen aurkako sabotaia ekintza da, grina piztu digun hura gure larru artera dakarkigun bultzada. Sexualitaterik gabeko izate inhumano nahi gaituzte, eta guk larru azalaren berotasun eztia aldarrikatzen dugu. Kerubin asexuatuak baino, zerua saltoz harzteko prest dagoen deabru eta sorgin koadrila.

Hodei guztien azpitik eta sasi guztien gainetik, bizi pozik eta ekin gogor borrokari... eta larruari.

DENBORA.

Goizeko 7ak: atearen irekiera.
7:30ak (asteartea, osteguna edo larunbata bada soilik) dutxa.
10 minutu.
Turnoaren arabera
eta lehena tokatuz gero, goizeko 8etan patioa.
Bigarren turnoa 10etan.
Ordu bete eta 30 minutu zirkuluan bueltaka.
11:30etan bazkaria.
12:30etan ateak ongi itxiak daudela ziurtatu ondoren funtzionarioa badoa.

Txakur aldaketa.

13etan arratseko funtzionarioaren erronda. "Bonjour".
Lehen turnoa izan ezkero 14etan patioa,
bigarrena 16etan.
Ordu bete eta 30 minutu
bueltaka, bueltaka, bueltaka.
Arratseko 15etan korreoa.
Postontzia, hutsik dagoen kabia herdoildua.
17:30etan afaria.
18:30etan arratseko funtzionarioa badoa.

Txakur aldaketa.

Erlojuaren orratzetatik urkatu gaituzte.
orduek haragia urratzen didate,
minutuek bihotza zatitu.
Tik-tak, tik-tak.
Segundu bakoitza
arantza bat
erraietan.

Denbora libratu behar dugu.
arantzak erauzi,
bihotz zatiak kolatu
Haragia josi,
urkatzen gaituen soka moztu.
denbora libratu.
Aztikerixek eitteko astixe jarein.

Antzinako ipuinetatik...

Aintzinako ipuinetatik gatoz
eta gazteluko sukaldean,
ikurrina,
dontzeilaren trapu higatuen artean
gordeko dugun arte,
gure herria,
ezer izatekotan,
etorkizun ideia izango da.
Herria, aintzinako ipuina, etorkizun.

Exilio é.

Exilioa, neguan egindako
ibilbidea da.
inondik eta inora urrutiratuz.

Zerutik malko txuriak mara-mara.
Eta atzera begiratzean
egindako bidean utzitako arrastoa.
Aurrera begiratzean,
zapaldu gabeko, urratsik gabeko,
eremu elurtua.

Exilioa ibiltzeke dagoen espazio txuri zabala da.
Idazteke dagoen orria
Txuria
Exilioa.

"La vie un vide immense à recenser". René Char.

Papier. Une plume qui crache de l'encre. Il est tard et la lampe est allumée. Étrange bruit de la plume qui danse sur le papier. Une phrase. L'année vient de commencer. Même sentiment que le début de l'an dernier et de celui d'avant. Une enveloppe, un timbre. Des nouvelles qui arrivent au compte-gouttes. L'ami fêtard vient d'être père. Le cancre de l'école est devenu adjoint au maire. Une lettre, une photo. Une odeur qui à voyagé dans le temps., le sourire qui va avec. Une tendresse lointaine. À bientôt. À bientôt?. La main qui s'agite, une larme. Noiz arte?. Jusqu'a quand?. La lune qui croise le cadre de la fenêtre. Les mots inondent le papier. la nuit divisée en centaines de petits carreaux, une étoile, des morceaux de mur, des barbelés. Le vent qui insuffle la vie aux sacs plastiques accrochés aux barbelés, des petits fantômes en mouvement au milieu de la nuit. Un lit. Moitié-vide ou moitié plein?. Tu me manques. Des nuages aussi quadrillés que les étoiles. Pleuvra-t-il demain?. L'encre ne mesuffit pas. La chaleur d'une caressse est irremplaçable. Le temps qui passe lentement. une heure a 60 minutes, mon coeur bat à 60 pulsations par minute. La plume qui suit son chemin au travers du papier aussi quadrillé que les nuages, les étoiles la fenêtre. Et derrière la plume, moi en train de m'en aller à l'interieur de ce monde quadrillé. Une évasion.

Murat

Ziegako leihoan dagoen burni-saretik haratago ikusi ahal izateko bi sistema ditut. Aurpegia barrote eta burni-sarearen kontra pega-pega eginda jarri ezkero, burni-sarearen karratutxo bana nere begien parean, gainontzeko sarea ia desagertu egiten da. Burniaren hotza aurpegiko azalaren kontra. Bestela, mahaian jarrita kanpoalderuntz begiratu nahi badut, derrigor begi bat itxi beharra daukat. Karratutxoak txikiegiak dira eta barnean ez dira bi begi sartzen.

Otordu bakoitzaren ondoren, oso mugimendu handia suma dezaket Muat-en leihoan. Batimenduaren bestaldean dagoenez, leihoko karratuen artetik ikus liteke adiskide kurduaren leihoa. Bera da arratoi hegalarioi ogi papurrak ematen dizkien bakarrenetarikoa. “Secours catholique” -ak hilero ematen dion 20€ -ko diru-laguntza tabakoa erosteko behar du. Beraz aldez edo moldez, beti prekarioki, ingurukoook pasatzen dizkiogun kontutxoekin eta espetxeak banatzen duen janari (kalitatez eta kantitatez) eskasarekin irautea beste aukerarik ez dauka.

Behin, GARA-n azaldu zen Newroz eguneko argazkia erakutsi eta ziegan itxatxiko zuela komentatu zidan pozik. Batek jakin noizko oroitzapenetan murgil eginda. Alemanian zenbait urtez lan egin ondoren, Frantziara igarotzea erabaki zuen. Zoritxarrez 2001-etik aurrera, Frantziar estatuak ez du kurduen errefuxiatu politiko statusa onartzen. Ordutik bere visatua berritzeko aukerarik izan ez duenez paperik gabe ibili da Murat. Paperik gabe baino, legezko paperik gabe ezen merkatu beltzean 3000€ ordainduta pasaporte bulgariar bat eskuratu zuen. Berak dioen bezala, lehen ordainketa honen ondoren pasaportea berriztau behar izan ezkero, artisau berari 300€ ordainduta nahikoa luke (prix préferentiel).

Zoritxarrez pasaporte bulgariarrak ez dio espetxeari itzuri egiten lagundu. Denbora luzez eraikuntzan (ouvrier maçon) lanean aritu ondoren, bere patroi turkiarrak ez zion soldata ordaindu. Paperik gabe zegoenez, polizia etxean salaketa jartzea ezinezkoa zitzaion. Beste bi lankiderekin batean (hauek patroiak bezain turkiarrak, zapalkuntza dena/denok berdintzen gaitu), jostailu dendan errebolberra erosi eta nagusiaren bulegoan sartu ziren. Agian errebolber erreal bat izan balitz, zorrak kitatzea lortuko lukete. Baina mehatxuek jostailuzko pistola bezain indargeak, ez zuten nagusia kikildu. Laitser sei hilabete egingo ditu espetxean, bere familiari diru apur bat bidali ahal izateko Frantziara iritsi zen Muratek.
Bere begiei darien tristura erabatekoak “me plomb le coeur”.

DELIMITADOREAK.

"No he estado con los delimitadores de las primaveras..."
Aditu diot Silviori eta azken aspaldian, Durango eta Euskal Herriko zenbait herrietan mugatzaile lanean dabiltzan kolore guztietako delimitadoreez akordatu naiz. Haga luzeak eskuan hartuta ibili dira gure herrietako kaleetan barna lurretik hainbat metrora eskegita utzitako irribarreak lapurtzen. Goitik behera beltzez jantzitako izorratzaile profesionalak gehientsuenetan, opa diguten etorkizunaren adierazgarri. Beltza eta ongi izorratua.
Jaurlaritza berriak, euskal presoen argazkiak erretiratzeko agindua eman dau eta diligentzia beldurgarriz (edo are ubelgarriz, Galdakaon borrek utzitako arrasto iluna kontuan hartuz gero) ekin diote manuari haziendako zakurrek (betikoek). Helburua, inpunitate espazioak garbitzea omen da. Hotzikara eragiten duen higienea darabilte hauek. Duela urte parea, gaur egun frantziar presidentea den Fatxotik antzeko promesa egin zuen. Orduan, frantses hirietako periferian dauden auzoak, karcher-a hartuta garbituko zituela esan zuen. Dirudienez, bazter auzoak zikintzen dituen jendaila ("la racaille") kanporatu beharra zegoen. Aski ezagunak dira ondoren lehertu ziren istiluak.
Han eta hemen, boterearen garbizalekeria grisa, aniztasunaren kolore biziak ezabatu nahi dituen araztasunaren nozio uniformatzailea. Euskal Herrian, beraz, jaietako gune herrikoienetan (hauek ere, Frantzian bezalatsu, periferian eta jendailaz beteta?) musturra sartu eta makil dantzari ekin diote. Lehen, horman itxatxitako mezuak denbora luzea iraun zezakeen. Hormaren zimurrek paperaren zimurrekin bat egin arte. Halakoetan mezua paisaiaren parte bihurtzen zen, kasik bertan desagertzeraino. Nago zentsuraren hatzaparrek, zimur artean mezua desager dadin ekiditea lortuko ote duten.
Baina ikurren ehiza honi, erregimen anakronikoen ustel usaina dario. Delimitadore profesionalek, haien estatistika, kalkulu eta burokrazia grisean mugatu nahi dute elkartasuna. Nola lor liteke, baina, elkartasuna den izate bizi eta bihurria?. Izan ere debekuek eta zigor arbitrarioek elkartasuna eragiten dute. Nolabait, injustizia enpatiaren iturri dela esan liteke. Zanpatua dagoenari eskua luzatzea, jarrera zinez naturala da, naturala denez. Debekuak, zigorrak...injustizia orobat, ongi ezagutzen dugu Euskal Herrian, elkartasuna orozgaindi, ezaguna den bezalatsu. Auzo, kirol, kultur...elkarteetatik hasi eta herri mugimenduen aberastasuna ikustea besterik ez dago, elkartasunaren errotzeaz konturatzeko. Egoera hontan euskal presoon argazkiak zirtziltzea zeharo antzua dela iruditzen zait.
Nik aparteko poltsa batean gordetzen ditut, hona iristen diren letrak. Erremitean azaltzen diren izenak kontatzen hasiz gero, bi eskuetako hatzak gutxi, oso oso gutxi dira. Nondik dator, luma hartuta zientoka kilometrora dagoen horri hitz parea bidaltzeko taupada? Nola mugatu lumaren dantza? Nola isildu berau eragiten duen melodia eztia? Nirearen antzeko zenbat poltsa daude espainiar eta frantziar espetxeetan sakabanatuta? Zenbat izen, luma eta hitz? Gure ikur eta argazkiak hautsiko dituzte, seguruenik haien amorruak amorratuko gaitu gu. Baina Eukal_Herriko zoko-moko guztiak, irrifar errebeldez gainezka esnatuko dira eten gabe. Etenik ez duen elkartasunez.
Garbizalekeria asasinoaren jo-puntu izan den Jon Anza gogoan.

Patioan. Blogak & letrak. Villefranchetik Larrabetzura.

Patioan.
Patioan zirkuluan paseatzen gara, erlojuaren orratzen kontrako norabidean. Berez, giltzapean ihes egiten digun denboran atzerantz itzultzeko ahalegin desesperatua dela dirudi. Ezagutzeko aukera izan dudan espetxe guztietan norabide bertsuan dabil jendea, erlojuaren orratzen kontra etengabe. Fresnesen izan ezik, bertan aste parea igaro nituen eta patioak estuegiak dira zirkuluan ibili ahal izateko (Fresnesen ez dago denbora harrapatzeko ahalegin deseperatuentzat espaziorik).
Azken egunotan Petrurekin batera zirkulu andana marraztu ditut. Janzten dituen alkandora dotoreek ozta-ozta izkutatzen dituzte, (nere ustean) are dotoreagoak diren tatuajeak. Dutxan ikusi ahal dudanez, 50 urteko errumaniarrak gorputz osoa tatuajez josia dauka. Besoak, izterrak, oinak, bular aldea eta bizkarra, amabirjina koloretsuz, sua darien deabruez eta tximeletez apainduak dauzka. Tatuaje koloretsuok, aspaldi espetxean egindako beste ilunago batzuk izkutatzen dituztela komentatu zidan behin.
Gai honen bueltan, herenegun, dutxa hartzen ari ginela, (Villefranchen astearte, ostegun eta larunbatero, goizeko 7ak eta 8ak bitartean, 10 minutuko dutxa hartzeko eskubidea dugu. 10 minutu ni plus ni moins. Dutxara sartu orduko, matoiak 10 minutu irauten dituen uraren giltzari eragiten dio. Denbora hori igarota, automatikoki, urik gabe geratzen gara. Batzutan, eskatuz gero edo tira-bira baten ondoren, matoiak giltzari bigarren buelta bat ematea gerta liteke. Baina goizeko 7etan , funtzionarioarekin istiluak izanez gero eguna hasteko gogoa ere izan beharra dago), Petruk izterrean duen amabirjina bat erakutsi eta “tatuaje honen azpian dagoen beste tatuajeagatik 5 urteko espetxe zigorra irentsi nuen Alemanian bota zidan. Trenez, frantziar pasaporte faltsua patrikan, Bruselastik Berlinera zihoala, polizia alemaniar batekin eztabaidatxoa izan zuen. Bidaia txartelik gabe zegoenez berehala ordaindu beharreko amenda jarri zioten. Baina Petruk, markoak beharrean dolarrak zituen karteran. Treneko tabernan dirua aldatzen saiatu eta kale. Konpartimendu ezberdinetan atzera eta aurrera (txakurren begiradapean noski) ibili ondoren, ez zuen beharreko dirua lortzerik lortu. Hainbeste bueltarekin petruren desmartxak polizien susmoak altxa zituen, beraz atxilo hartu eta komisariara eraman zuten.
Txakurtegian pasaportea berea ez zela esaka hasi omen zitzaizkion. Gainera, trenean atxilo hartu zuen txakurrak, Petruk alemanez hitz egitean ez zuela azentu frantsesa zioen. Kontua are gehiago okertu zen esku eta besoetako tatuaje “talegeroez” galdezka hasi zirenean. Arropak erantsi eta tatuaje guztiak erakustarazi zizkioten. Hala, txakurrak orduan izterrean zuen tatuajea ikusi zuten. “Nola da posible, frantziar izanik, izterrean Football Club Bucarest-aren logoa tatuatua izatea?”. Hitzok entzutearekin batera, bere libertatearenak egina zuela ohartu zen Petru. Bere hatz markak ordenagailuan sartu eta kreditu txartelen salerosketa ilegalagatik atxilotze agindua zuela ikusi zuen txakurradak.
“Porca miseria!” bota dit, Italiatik estraditatu berri duten errumaniarrak.

Dispertsiorik ez!. Les prisonniers basques au Pays Basque!.

ZIGOR TOVARITXA AGUR.

Frantziako frontearen ipar-ekialdeko trintxeretatik idazten ari natzaizu. Asaltoari ekiteko ordu gutxi batzuk falta direlarik, txokolate eta tabakoaren trukean ezker eskuin aurkitu ditut, zuri gutuntxoa idazteko beharrezko diren trepetak (orriak:txokolate ontza bi; luma: tabako motxin bat; tinbredun gutun-azala: liatzeko papera eta tabako eskukada). Komunikatzeko modurik xumeenak ere modu aztoragarrian garestitu dira parajeotan. Baina nork jakin, burua trintxeretatik atera eta ondorengo segunduan, arnasa betirako moztuko didan berunak gorputza txikituko ote didan. Lumak luma izateari uzten dion tenorea duzu hau. Astiro doian denboraren (idi gorrien gurdi hori) zimurretan, norbere arrastoa zizelatzeko herraminta bihurtzen da. Besterik ez bada, gure existentzia efimeroaz haratago joango den zerbait sortzeak, ixtante batez hilezkor bihurtzen gaitu. Hilezkor, odol hustutako gorputzen erdian, paradoxikoa dirudien arren, hala senti daiteke bat lumari eragitean. Herenegun, kapitain tovaritxaren oihua entzun eta erasoaren lehen arnasaldian, berrehundik gora gorpu loratu ziren lokatzezko zelaian. Eta zergatik nago hemen, pareko zelaian ahoz gora erraiak bistan ditudala, gorpu egon beharrean?.
Parisko akuartelamenduan elkarrekin geundela, zuk esan zenidan ipar-ekialdeko frontera destinatu nindutela. Gorputzeko hotza, arimaren hotz bihurtu zen lipar batez eta "deterrua" hitzak bihotz/gogoaren zoko guztiak bete zizkidan. Dibisioko beste tovaritxek, abattoirera bidean doan txahalari begiratzen zaion erruki bertxuaz agurtu ninduten. Hau bai patu ziztrina Zigor tovaritxa!.
Frontearen alde hontan, gorputza eta arima dira, biak batera izoztu direnak. Dena da hotza hemen, elur zikinez altxatutako panpina konpainia osatzen dugu. Lerrook idazteko ere zailtasunak ditut. More kolorez aspaldi tindatu ziren hatz puntta izoztuek min ematen didate. Egia esan, gorputz osoa ubelduraz betea daukat edo gorputza bera da ubeldura erraldoia bihurtu dena. Parisetik ekarri nituen gutiziak agortzen hasi dira eta hemen trukatzeko zerbait izan ezean, bi egunean behin banatzen dute arrantxoa. Etxeko zerrien askan jateko hobea aurki liteke eta hala ere antsietate izugarriz irensten dut hemen banatzen diguten masa koipetsua. Zerbait izanen du zera hotz honek, ezen trintxeraren zulo ezberdinetatik arratoien begi gorriak nabari ditzaket, atezuan latorrizko ontzietan geratzen diren apurrei ekiteko prest. Hala ere piztiontzako benetako festa trintxeraren bestaldean dago, metrallak zatitutako gorpuen artean.
Iñigo tovaritxak nere etorreraren berri ikasi orduko, zituen azken tabako apurrak, neri oparitzeko komuneko paper erroilo baten truke xautu ditu. Parajeotan komuneko papera suposatzen duen lujoa deskribatzea zaila da. Gorpuzteko gainontzeko atalak kaka eginda ditugula, uzkia tertziopelo xamurrez garbitzearen lujoa. Tuberkulosiak jota aurkitu dut Iñigo tovaritxa. Begirada burua bezain galduta, uniformearen atzeko hezur multoaren azpian, gaztetxoak gineneko lagun mina ezgutzeko zailtasunak izan ditut. Ezpain ajatuak dardara geldiezin batean murgilduta, hitz-totelka munduaren akabera, apokalipsiaren zaldun eta infernu danteskoak darabiltza ahoan gaixoak.
Zigor tovaritxa, fronte guztiak gogorrak dira, baina ipar-ekialdeko hontan, miseria gorria azalera itxatxi zaigu. Laister kapitain tovaritxak asaltorako dia joko du. Eta guk asaltoari ekingo diogu, itxatxita daramagun miseria honen kontra, lurrera botatzen gaituen lokatz piloaren kontra, zuzen nondik datorren ez dakigun metrallaren kontra....Hatzak izozten hasi zaizkit, ez dakit nire izkiluaren gatiluarari eragiteko gai izango ote naizen. Ez dakit noizbait berriz elkar ikusteko aukera izango dugun. Itxaropenez betetako biharamunak este batzuentzat utzita.
AGUR ETA OHORE ZIGOR TOVARITXA.

Lettre à A.

Chère A:
Une fois encore je viens d'être transféré, en cette occasion depuis la M.A. Villeneuve lès Maguelone. C'est incroyable mais avec autant de changements je suis en train de découvrir "la France d'en dedans" (que c'est presque le triste synonyme de "la France d'en bas").
Cette fois-ci j'ai croisé le territoire français de la main de l'agence de voyages Tourtures. Avec un service d'accompagnement idéal nommé ERIS. A voir les mesures médicales (gants et cagoules) qu'ils prenaient, j'avais cru qu'on partait dans une jungle lointaine et plein de maladies. J'ai dû me mettre à poil devant les messieurs du service d'accompagnement, pendant qu'ils me filmaient avec une petite caméra. Je suppose qu'ils avaient besoin d'images de mon cul et couilles pour mieux me reconnaître en cas d'accident ou perte (j'ai une petite pensée pur l'ultra-traumatisé ancien directeur du Libé, don't worry la nudité est belle!).
Donc me voilà à Villefranche sur Saône. Ainsi ma famille est obligé de parcourir plus de 800 bornes pour une parloir d'une heure. On punis la famille pour mieux pourrir la vie des militant(e)s. Soit on perd nos liens affectifs, soit la famille est saignée économiquement (très pratique en temps de crise!). ou risquent leur propre vie en prenant la voiture pour venir nous voir et préserver nos liens.
Eh ouais ma chéré, c'est ça la nouvelle démocratie en France, Espagne, États Unis, Turquie,.... On offre des magnifiques voyages aux gens qui ne se rangent pas dans leur modèle de société.
Bon et sur ces quelques petites lignes, je te dits SALUT ET BON VENT...CRITIQUE.
Oier.
À BAS LES MURS.


Ver mapa más grande

L'insupportable légèreté de l'être.

Jusqu'au 21 février prochaine se joue la pièce "Jean la Chance" de Bertolt Brecht au théâtre de la Bastille à Paris.
Cet oeuvre fut retrouvée dans les archives du Berliner Ensemble (compagnie de théâtre dirigé par Brecht) dans les années 90 et publiée en 1997. Elle est basée sur une fable des frères Grimm, où un paysan perd toutes ses possessions au cours d'échanges pas trop équitables (il troque un sac d'or contre un cheval, le cheval contre une vache, la vache contre une oie, etc.). Dans la version de Brecht, le paysan, au lieu du sac d'or échange sa femme. Un des détails le plus curieux de la pièce est que le paysan prend ces drôles d'échanges avec une allégresse impressionnante. Chaque nouvelle perte est vécue comme une libération, ou un enrichissement. Parfois on peut sentir cet 'étrange légèreté quand on perd quelque chose. Ça ne veut pas dire que ce qu'on vient de perdre n'avait aucune valeur pour nous. Mais justement, parce que cette chose avait beaucoup de valeur, elle est devenue trop lourde.
C'est ça que nous est arrivé: à une époque, on se sentait opprimé par sa présence, et petit á petit notre corps commençait à prendre une légère inclinaison. Comme si quelqu'un nous poussait vers le bas. Pendant ses promenades en ville, on voyait des êtres qui marchaient à quatre pattes et on sentait que le poids sur leur dos était plus lourd que le nôtre. De temps en temps, on rencontrait des gens qui rampaient par terre comme des asticots. Là, on constata que ces pauvres diables ne pouvaient même pas soutenir ce terrible poids.
Le temps passa et nous vîmes que si rien n'était fait, nous allions aussi finir en traînant par terre comme le reste. Il fallait lâcher du lest et nous l'avons fait. chaque acte mené au but nous approchait du début de nos vies, à notre enfance, à l'époque où il n'avait pas de poids. Mais les gens courbés, en nous voyant de plus en plus droit, commencèrent à nous regarder d'un mauvais oeil, à se méfier de nous. Jusqu'au jour ou ils décidèrent que nous étions en (un) danger. Ce triste jour nous fûmes accompagnés en lieu sûr (sûr pour qui?).
C'est pour ça que, maintenant, nos fenêtres sont habillés en treillis. La raison pour laquelle le ciel nous semble une feuille quadrillée pleine de tâches bleues. C'est, tout simplement, parce que nous sommes devenus trop légères et nous pourrions partir en volant de cette planète.

Le barrage.

Au début du mois de janvier, le film "Un barrage contre le Pacifique" du cinéaste cambodgien Rithy Panh sortira dans les salles. Cette adaptation du livre homonyme de Marguerite Duras décrit le combat d'une dame française (Mme. Donnadieu, "la dame blanche"), pour construire des rizières au bord de la mer. En construisant un barrage, cette aristocrate presque ruinée, essayera de rendre cultivables des terres qui en principe ne l'étaient pas.
Le film nous montre une superbe fresque de l'Indochine française de l'époque coloniale. Le projet fou d'ériger un barrage contre la mer, se prête à multiples interprétations. La mer envahit les terres comme le colonialisme se répand par tout le pays. Le pays en tant que tel, mais aussi un autre pays, encore plus intime, l'identité, la culture des terres "inondées". Est-ce que faire face au colonialisme est (et reste) aussi absurde qu'ériger un barrage contre le Pacifique?. Le colonialisme fait tâche d'huile et noie les caractéristiques les plus singulières du pays submergé sous une nappe d'uniformisation. Parfois avec une bienveillance imprégnée d'un ethnocentrisme écoeurant et le plus souvent avec la violence tout court, l'identité d'origine disparaît. On laissera seulement la place à quelques singularités, réunies au sein d'un folklore vide de contenu, qui fera parti d'une identité décadente et en voie de disparition.
Donc construire un barrage signifie aussi la volonté de survivre. La "Dame Blanche" construit le barrage pour produire du riz. "Partout dans le monde, le problème d'accès à la terre pour les paysans reste crucial" dit le réalisateur du film. L'accès à la terre, c'est aussi l'accès à la vie pour tout un chacun, et ainsi n'importe quel pays. Il paraît que les terres qui ont été protégées par le barrage sont devenues les plus fertiles de la région. Le combat rend fertile la terre... et aussi l'âme.

Le royaume des masques.

Le musée d'Orsay organise, jusqu'au 1er février, une exposition sur le renouveau du masque au XIXe siècle. Le masque, cet objet qui transforme la face du celui qui la porte, vient de l?antiquité en passant par le Moyen Âge. Il servait à renverser les rôles dans les carnavals et les fêtes de l'époque. Il connaîtra ses heures sombres vers la première moitié du XVIIIe siècle, moment où il subira des nombreuses attaques de part de l'Église.
Se déguiser, dissimuler nos intentions derrière le masque, tracer un sourire quand il y a des larmes, montrer la sérénité pendant que l'orage se déchaîne a l'intérieur: le masque peut-être un moyen de défense dans un milieu hostile. Puisque esquisser l'ombre d'une faiblesse dans un château qui étouffe de solitude, où les seuls êtres qui nous entourent, ce sont des vautours avides de charogne, peut s'avérer fatal. Donc, en franchissant la porte, nous enfilons notre masque particulier. On se heurte alors à un défilé de masques plus grotesques les uns que les autres. Les masques qui rient et célèbrent en fanfare la fête de l'hypocrisie.
A force de vivre derrière un masque, l'objet commence à se coller à notre peau. Il devient une autre peau. Jusqu'au moment où on ne sait plus qui nous regarde à travers le reflet du miroir. Est-ce que c'est le masque qui sourit?. C'est un sourire froid, mort, qui ne transmet aucun sentiment. On ne sait plus si nous sommes devenus des êtres gris et si cette horrible grimace nous appartient. Ou si c'est tout simplement un masque, que nous pouvons enlever à tout moment.
Parfois je voudrais avoir un masque en béton. Couvrir ma gueule avec le même matériel qui couvre les murs. Devenir une part de plus sur le fond gris. Disparaître derrière le paysage. Disparaître, la victoire ultime des tenants de cet antre où la solitude règne en maîtresse absolue. Et au milieu de nulle part et au centre du tout, moi et mon masque.

La prison de Fleury-Mérogis filmée par des détenus