Egunero esnatu behar dudalako (6). Denbora.

Denbora.

Bai, ba, 7 eta 2 bi seme alabak ditu.

Eta paf! nerabezaroko lagunari bi ume gehitu behar izan dizkiot kolpean. Iragan urteotan sarri gertatu zaidan kontua da hau, etxetik ospa egin eta atzean utzitako jendearen berri jasotzen dudalarik, beren irudi nerabeari (ospa egitean gazte xamar baikinen), pertsona helduaren atributoak atxiki behar izatea. oroimena kontraesanez betetzen duen sentimendua eragiten dit honek eta sarritan gertatu zaidan arren, aldiro zur eta lur gerazten naiz. Klandestinitatea den Ez-leku horretatik, espetxea den Des-lekura igaro nintzen duela 5 urte inguru. Ez-lekuan, inguru hurbilaren erreferentziak galdu nituen, ozta-ozta iristen zen arrastoren bat edo beste, baina fondamentu hadirik gabe beti. Bestela ere, non jasoko nituen nik albisteok? “Bestaldean”? “Mugaren bestaldean”? “Sasian”? Horiek ez dira leku konkretu bat, klandestinitatea ezer izatekotan ideia baita, egoera mental bat, ez-leku bat (klandestinoak, bere etxe ondoan edo handik mila kilometrora, klandestino izaten jarraitzen du). Gero deslekura ekarri ninduten (izate desmuntatxe erabatekoa da espetxea) eta hemen pixkanaka atzean utzitako errealitatea, nolabait, berreraiki ahal izan dut. Baina oso partziala da irudia, iturriak, halabeharrez (edo espetxearen graziaz), oso mugatuak baitira.

Gure baitan, iraganetik dakargun argazkia ez da aldatu, baina aurrera doa etenik gabe eta argazkia ezin da berdina izan orain. Izatez, argazkian azaltzen diren aldeketok dira ihes doakigun denboraren erakusle. Erlojuko orratzen artean ez baita joan zaigun denbore hau, denbora guzti hau, kabitzen.

Oier Gonzalez Bilbatua, Villefranche sur Saône 2010eko abenduak 1.

Egunero esnatu behar dudalako (5). Elurra.

Elurra

Arratsean, patiora atera eta ni izan naiz beroni itzulitxoa eman dion lehen presoa. I. konbentziozko agurrak emanez aterpean geratu den bitartean, ttipi-ttapa, oinatzik apenas erakusten zuen zoru elurtean bakarrik. Eguerdian mara-mara erortzen hasi eta ez da egun osoan geratu, hau dugu urteko lehen elurtea eta aldiro lez sasoi honetan loratzen diren ostatuko neskaren koplak entzun ditzaket nire baitatik: Elurrak mardul dario/ euriak dirudi liho/ ene bihotzak ez diezazuke sekula esan adio. Aspaldi barne barnean sustraiak bota zituzten neguko loreak, nori bidali izan gabe ere bertan dirautenak. Noiz edo noiz harriak lez izatea nahiko genukeen arren ez gara harrizkoak malgré nous.

Patioaren lehen itzuli horretan elur hautsaren hotsa aditu nezakeen eta elurretan emandako pauso bakoitzaren oihartzunak kanpo aldera eraman nau, hemen eta han elurrak hizkuntza bera baitarabil. Agian horregatik zait hain nostalgikoa elurra, murruaren betsaldeko hotsak nire baitara dakartzalako, askatasunaren saudadea. Zuriz jantzita, inguruko sareetan zintzilik dauden aiztoz betetako alanbreak sastraka meharrak dirudite, burni hari elorridun sasiak elurpean.

Fokuetako argiak ere beste tonu bat dauka, jatorrizko zuritasuna elurrak jan dio. Poste metalizatuei kolore laranja leun bat darie, fokupean, gaur, gure paisaia mugatua tonu epel batez tindatua ageri da.

Bai, soineko zuriz mozorrotuta, espetxea, atsegina izan liteke, eguzkia berriz ateratzen den arte.

Oier Gonzalez Bilbatua, Villefranche sur Saône 2010eko azaroak 30.

Egunero esnatu behar dudalako (4). Arranoa

Egunero esnatu behar dudalako.

Arranoa

Bizi zikloen aldaketa adierazteko parabola eder batekin topo egin dut ARGIAn. Bertan azaltzen denez, arranoak 70 urteko bizi esperantza omen dauka. baina 40 urte ingurura iristean, bere naturak, erabaki baten aurrean ezartzen du : Alde batetik, dagoeneko gogorrak ere ez diren moko zein atzaparrekin eta urteek erasandako lumekin modu baitezpadakoan bizi-edo. Bestetik 150 egun irauten duen eraldaketa prozesu bati ekitea dauka, haitzetako arrakalaren batean gorde eta bere mokoa hormaren kontra kolpeka erauzi behar du. Moko berria hazten delarik, hatzapar eta luma zaharrak erauzi behar ditu gero. Prozesu honi ekinda soilik biziiraun lezake arranoak beste 30 urtez.

Eta nire burua irudikatu dut. Izugarrikeria honetatik libratuko naizen egunean zenbat gauza erauzi beharko dizkiot nire izateari? Parajeotan denbora igaro ahala, hatzaparrak eta mokoa atera zaizkio nire bihotzari, ehizatzeko baino ahizatua izan ez dadin. Lumak, aldiz, ugari eta eder ederrak nituen baina orain enbarazu besterik ez didate egiten. Izatearen arrakalak, arima edo dena delakoaren zauriak, nola senda litezke? ezen barren horretan eragiten du inguratzen nauen bakarmortu honek. Sarriren hitz batzuen oihartzunak zera diost, preso izandakoak ez duela sekula ziega atzean uzten. Panoramie.

Eta nire burua irudika dezket, urjario baten azpian, nire azalean behera doan emariak tarte honetan bildutako lohia garbituko balu bezala. Kontua da halako dohainak dituen iturririk baden edo dagoeneko, zirenak, porlanak irentsi ote dituen. Bitartean alkandoran gordeko dut arranoaren parabola, bihotzaren ondoko patrikan.

Oier Gonzalez Bilbatua, Villefranche sur Saône 2010eko azaroak 29.

Egunero esnatu behar dudalako (3). Zirrara

Egunero esnatu behar dudalako (3). Zirrara
Espetxeak suposatzen duen eraso etengabeari aurre egiteko, baliabide ezberdinak dauzka presoa. Batzuk drogaren laino artean buruak murgilduta ezabatzen dituzte leihoetako barroteak. Bestetzuei gorputzaren edertasunarekiko obsesioak zulotik aldentzen uzten die, gihar kolpeka murruak eraistea helburu agian. Telebista aurrean emandako denbora, soilik kanpotik itxi (eta zabaldu) daitekeen ateari begira emandako denbora murrizteko darabilte beste askok. Baidra eskulanei guztiz emanda bizi direnak, liburu artean murgilduta....
Esperientzia kartzelarioa oso maila pertsonalean jasaten denez, preso haina gartzela daudela esan liteke. Baina espetxea zerbaitek bereizten baldin badu, hori bertan dagoenak dituen aukera murritzetan laburbildu daiteke. Kanpoan dagoena aukera aniztasunean galduta bizi da, barruan , aldiz, daukagun urriari azken ttanttaraino zuku guztia ateratzera behartuak gaude. horregatik esperientzia pertsonalak badira ere, ezaugarriak etengabe errepikatzen dira.
preos dagoen militanteak badauka eguneroko astunean arnasa hartzeko beste elementu bat: ideologia. Gauden leku hontara ekarri gaituzten arrazoiak hausnartzeko denbora daukagu, borrokara bildu gintuzten zioak zintzuk diren etab. Baina hausnarketa ideologikoa buruan jasotzen da, bihotz taupadak mustroaren barrunbeotan kasik ez dira aditzen. Nolabait esatearren, gure izate militantea oinarri politiko hotzetan eraikitzera behartuak gara hemen. kanpoan badira manifak, ongi etorriak, kontzertuak omenaldiak.... bihotza dardarka jartzen dizkiguten uneak, hausnarketa ideologikoei sentimenduak ere gaineratzen zaizkie. Hemen bihotzari eragiteko elementuak falta zaizkigu, nola elikatu beraz barneko dardara hori? bisitak eta gutunak, hain beharrezkoak ditugun sentimendu iturri dira, existentzia izoztu honetan su apur bat. Tarteka, kontrabandoan, manifa kontzertu eta abarren arrastoak jasotzen ditugu, bihotza (berriz) zirrarez betetzen dizkiguten etxeko errealitatearen zantzuak.

Halakoetan ohartzen da bat, bihotz taupadarik gabeko ideologiak, izotzmendi metalizatu honen erdian, oso arnas laburra daukala. Zirrararik gabeko hausnarketak zulo hontan bizirauteko ez duela deus balio.

Oier Gonzalez Bilbatua. Villefranche sur Saône 2010eko azaroak 26.

Egunero esnatu behar dudalako (2). Fikzioa eta errealitatea.

Egunero esnatu behar dudalako (2).
Fikzioa eta errealitatea.
Fikzio bat idaztean, fikzioak berak zenbat du asmakizunetik eta zenbat errealitatetik?. Errealitatearen hariaz jositako fikzioak ateratzen zaizkit tekla artetik, ezin ekidin dezaket, zer edo zer asmatzeko oinarriak erreala behar du izan. Oinarri horri ertzak nabarmenduz edo ezkutatuz errealitate berriak (hain berri ez direnak beraz) sortzen ditut, ferietako ispilu magikoen antzera. Bertan islatzen dena aurrean paratu den horren irudi fikzionatua besterik ez da.

Hutsetik zerbait sortzea posible ote da? Ezerezean eraikitako sormen lanik ba ote? Bizi garelako sortzen dugu eta arnasa hartzen dugulako bizi gara, arnasa hartze soilak gure inguruarekin lotzen gaitu eta oinarri oinarrizko lotura honek jada badu gugan nolabaiteko eragina. Estimulua eta sorkuntza biak elkarren eskutik doaz, zerbait sortu ahal izateko dena delako bultzada bat behar da, alta, estimulua zertan oinarritzen da zera erreal batean ez bada? noiz uzten dio errealak izateari? Non dago muga? pertsonaia bat sinesgarria izan dadin, errealitatearen zantzuak mnabaritu behar dira, baina nabarmenegi egin eta fikzioa bera pikutara doa.

Fikzio bat eraikitzeko ahaleginean, goiz erdia beregan pentsatzen igaro dut eta patiora jaistean kabinatik deitu diot, bere ahots erreala entzuteko beharra nuen. eta orain zalantzan naiz ea errealitatea ote den fikzioa gainditzen duena, edo alderantziz fikzioa ote den errealitatea gainditzen duena.

Oier Gonzalez Bilbatua. Villefranche sur Saône 2010eko azaroak 25

Egunero esnatu behar dudalako. Trasladoa... edo.

Egunero esnatu behar dudalako.
Trasladoa... edo.

Zer den norbere egunerokoa beste norbaiten esku egotea. 07:30ak inguruan funtzionarioak I-ren atea ireki duela sumatu dut. 07etako erronda egin ondoren berriz atea irekitzeak, goizeko lehen orduetan, trasladoa esan nahi du. “Azkenean!” pentsatu dut nere golkorako, eta egia da, bazen garaia I-rentzat. Patio berean bueltaka 5 urtetik gora igaro izanak, espetxe hontan denbora gehien igaro duen preso titulua eskaini dio. Izan ere, moeta honetako zuloak tarte laburrak igarotzeko prestatuak daude: bereziki disziplinarioak, bereziki komunikazio eskasdunak, bereziki aktibitate eskaintza urrikoak. Epaitua izan bitartean urte parea igaro eta ospa, hori da normalitatea. baina euskaldunok, espetxeari dagokionez, normalitatetik aprte gabiltz, beti.

Normalean bezperan abisatzen diote presoari hurrengo egunean trasladoa izango duela, horrela bere farfailak biltzen has liteke. Guri goiz berean eta ordubete dugu dena atontzeko, , normal. Urduri xamar baina espetxe honetatik alde egiteaz pozik trasteak biltzeari ekin dio I-k, ni adi, gosaltzen nuen bitartean egunkaria (azaroak 07ko alea, gaur) irakurriz, alboko ziegatik zer entzungo. Kanbasak leporaino bete ondoren iritsi da funtzionarioa, nire ziegara etorri eta elkar besarkatzeko aukera izan dugu. Besarkada estua baina sorpresak eragin lezakeen zirraraik gabea, bi biok egun honen zain igaro ditugu azken hilabeteak eta Villefranche-tik ospa egitearen pozak gainontzeko sentimendu guztiak estaltzen ditu. Besarkada sentitua hala ere, adiskidetasunak, zinezkoak, ez du apaingarririk behar, bi biok ongi dakigu non gauden eta hemen enkontruak behin behinekoak direla beti.

espetxe atarian jaso du sorpresak adiskideak. fardelak miatu eta bera biluztuarazi ondoren (espetxetik ateratzeko bi aldiz biluzten gaituzte, espetxeko funtzionarioak lehenik eta bidaide izango dugun txakur koadrilak gero9, iritsi da notizia. gaur ez dute trasladatuko, helmuga duten espetxeko funtzionarioak greban dira eta ezin da inor bertara sartu. Erraiak nazkaz eta ezintasunez iraulita itzuli da I. ziegara, zeharo or side. Mugaren bestalde horretan aldiro aditzen den esaera bati jarraikiz, honatx traslado-tranpa.
Bitartean adiskidea alboko ziegan, zeharo dégoûté.


Oier Gonzalez Bilbatua, Villefranche sur Saône 2010eko azaroak 24.

Pariseko kaleetan barna begietako minez.

Poliziak ea esku-burdinak estuegi dituen galdetzen dio mutilari. Ixtante bat lehenxeago biluztuarazi, ahoa irekitzeko eskatu, besoak altxatzeko esan eta trantze horretan altzealdea hobeto ikusteko buelta bat emateko agindu dion polizia ber-berak. Izan ere, politesse polizialaren arabera, kateak ahalik eta erasoen jantzita eraman behar ditu presoak. Kontuon inguruan hausnarrean abiatu da epaitegira eramango duen furgonetarantz. Hiru dira bidaiariak eta hiruak dituzte eskuak bizkarraldean lotuak, uniformez gainezka doan espedizioa. Beste bien azal ilunak eta beraiekin osatzen duen ilarak, aspaldiko Napartheid aldizkariaren irudi hura ekarri dio gogora: hiru itzal, hiruak kateaz lotuak, biren ile kizkurraren kontrastean hirugarrenaren txapela eta sudur luzea, "Soweto Euskal Herria baino hobeto". Ordutik udaberri nahikotxo igaro badira ere, egoerak berdin xamar dirau, garai berriek subtilitate berriak badakartzate ere, azal kolore-ilundunak eta euskaldunak katea astunetan endredatuak.

Furgonak sei zelula dauzka bere barnean, bertan, ozta-ozta esertzeko espazioktxo bat geratzen zaio mutilari. Eskuak bizkar aldean lotouak dauzkanez, zuzen esertzea ere ezinezkoa zaio eta belaunak estu-estu kabitzen dira kajan. guti goiti-beheti hilkutxa baten traza dauka kontuak, etzanda joan beharrean hala moduz eserita doa eta giltzapean egotearen sentsazioa kiriotetaraino hondoratu zaiola nabaritu dezake. Esku-berdinak, espazio txikia, epaitegira bidean preso izatearen herstura, errealitate fisiko erabatekoa bihurtu da. Zelularen atea gerritik gora burni-sare batez osatua dago, gaitz erdi, bestela "hilkutxa" metafora edo errekurtso literario bat izatetik, zinezko substantibo izatera pasako litzake. Substantibo itogarria. Hala ere, presoak ongi daki burni-sare honen presentzia ez dela errepublikar humanitate onbera baten ondorioa, hau ez dela bertan egotea suertatzen zaion gajoa aintzat hartuta eraikitako kutxa. Presoak uneoro zaindariaren begiradapean egon behar du, hori da giltzapearen legea.

Abaila betean abiatu dira beraz, siren adar hotsak bere baitan biltzen du espedizioa. Marru erdiragarria Pariseko kaleetan barna, goizalba aspalditxo pasea bada ere, "il est cinq heures, Paris s'eveille" irratian sarri entzundako kanta baten lehen hitzak mutilaren barne-muinetan dantzan hasi dira. Argi urdinak dituen despertadore mugikorra joka eta hiria bigarren aldiz esnatzen ari da. Gidaria ezker-eskuin juramentuak banatzen dabil, aginteari bide eman, eta polizia agintea da. Baina goizeko lehen orduetako kotxeen kaosak, Parisen, bere lege propioak ditu, aginte gutxi beraz, polizia gehiegi badago ere. Furgonetak abaila (haien) neurriz kanpo motelduz gero, segidan makadamamera jaitsiko dira armak eskutan agintari bidea emateko Lanera-bidean, kafetegiko kontuarrean dagoen horri croissant-a kontrako eztarritik joaten al zaio, halko estanpa baten aurrean? Sirenaren adar hotsa, oihuak, metraileta eta eskopetak, agintearen potreta egunari ongi etorria emateko.

Mutila, kutxan eserita, agintearen martxak eskaintzen dituen irudiok suma ditzake. Kafetegiko kontuarra, croissant-a... errealitatearen alde hortan bizi zen duela zenbait urte, atzo. Gaur eserleku pribilegiatua egokitu zaio, ez da beti hala izaten baina gaur kutxaren parean furgonetaren atze aldeko atea dauka. Poliziak metraileta eskuetan bertatik salto egiteko prest, honen sorbalda gainetik atearen lehioak eta leihotik Pariseko karrikak ikus ditzake mutilak. Udazken kolores jantzi dira inguruak, semaforoetan zain den jendearen jantzietan marroi ilunak nagusi, han hemen ageri diren zuhaitz bakanen tonu bertsua. Une batez, zigi-zaga dabilen patinatzaile bikotea furgonetaren abiadari eutsiz aurrera doa, zenbait metro elkarrekin egin eta beste norabide batera jo duten arte, badoaz. Burni-sare artetik mutilari iristen zaizkion irudiak, fotogramak bailiran, furgonetaren abiada berean aldatzen doaz. Souvenir denda baten atarian kapa eta antifaz beltza jantziak dituen manikia, plastikozko super-heroia. Notre Dame-ko zubiaren semaforoan katedralaren beraren zantzuak, dorre baten kantoia, argazki kamerez apaindutako turista saldoak. Mutilak burni-sare aretik irensten dituen fotogramek iraganeko paisaia ezagunak osatzen dituzte. Paris poliziaren furgonetatik ikusteak begietan min eman dezake baina ikuspegiak merezi dau.

Burni-sare artetik, begiak oroiminez blai.

Troyako usoa edo pax romana.

Ederra zuen itxura, metalaren dirdirak harriduraz betetako keinuak zabaltzen zituen inguruetan. bukaeraren atarian aurkitu genuen goiz alban eta batek baino gehiagok halako lasaitu antzeko bat hartu zuen; "azkenean", "bazen garaia", "merezi dugu" eta estilo bereko perpausez bete ziren ahoak. Bukaeraren aatrian geunden, eta zer egokiago hegazti itxurako ikur kolosal hau baino?. Nondik iritsi zen ezin esan genezakeen, norbaitek "Herriak ekarri du!" aldarri egin zuen, baina dena esan behar baldin bada, une hartan Bukaeraren atari inguruak hutsik zeuden. Eta hala ere denok sinetsi nahi genuen, "bai Herriak solilik eraiki lezake tamaina hontako zera bat", nork bestela? Quand même, Bukaeraren atarian geunden, "merezi" genuen, urteak igaro genituen guk antzeko zerbaiten bila, gure gurasoek egin bezalatsu eta haien gurasoek eta haien gurasoen gurasoek; egia esan mendeak paseak ziren bukaeraren atarira bidean, pausoz pauso, eta iritsi ginen bai, joder baietz.

Mokoan itsatsia zuen olibondoaren erramuak, bertaratu ginenon inkontzienteetan kili-kili egin zigun. "Columba Ordinaria" esan zuen taldeko latinistak. Bai, Bukaeraren atarian ginen eta gurdi baten gainean paratuta, uso erraldoi baten estatua aurkitu genuen. "Gure garaikurra!" oihukatu zuten taldeko ausartenek, "Garaipenaren Enparantzan, erdi-erdian, jarriko diagu!" bota zuten beste zenbaitzuek. Goiz alba hartan nekeak bat-batean desagertu ziren, irudiaren dirdira denen begiradan islatu zen, liluraz lepo irrifar aldra bat osatu genuen. Gurdiari sokak lotu eta tiraka hasi ginen, Etxera bidean. Norbaitek kantatzeari ekin zion, hura zen bozkarioa, zinezkoa. Etxera bueltan gindoazen garaikurraren pisua lepoan hartuta. halaz ere itzulerako bidea erraz egin genuen, inolako oztoporik aurkitu gabe, tiraka generaman ikur erraldoiak bidea zabaldu baligu bezala.

Azkenik beraz, Etxera iritsi ginen eta "columba ordinaria" oliba erramu eta guzti, "Garaipenaren Monumentua!", Garaipenaren Enparantza erdian paratu genuen. Ez sinesteko moduko alitasuna zabaldu zen zoko-moko guztietara, eta ase arte edan eta dantza egin ondoren Usoaren abaroan etzan nintzen, irrintzi alaien erdian. Gorputza seko errendituta baina bozkarioz gainezka, begiak itxi nituen, Garaipenaren Enparantzaren erdian, iluntzea zen. Bukaeraren Hasiera.

Je vends des mots.

Naufragé de la societé.
Trafiquant d'idées,
Je te vends un mot
A quatre sous.
Enfermé dans le silence.
Bouche cousue par le Grillage.
J'ouvre une faille avec
Mes phrases.
MAIS.
Mes mains sont des oiseaux
Qui volent sur le papier.
LIBRES.
Mes plumes crachent de l'encre,
Je plane à travers des métaphores,
Et je grimpe,
Je grimpe des montagnes d'oxymores. A la fin du vers
Je tombe à l'envers.
Tel un Icare
Qui brûle ses ailes.

Oier Gonzalez Bilbatua. Villefranche sur Saône, juin 2010.

J'ai un rêve. I have a dream...

J'ai un rêve...
Mais je n'arrive pas
A me souvenir.
J'ai un rêve...
Mais la nuit
On ne sait plus où elle va finir.
J'ai un rêve...
Et pour le récupérer
Je ne sais où je dois aller,
Pour m'envoler,
M'évader
De ce putain d'enfer.
J'ai un rêve...
Mais pour le réaliser
Il vaut mieux s'éloigner
Des barreaux
Des carreaux
Et des cris de corbeaux.
J'ai un rêve...
Mais à quoi ça sert
Si je ne peux le concrétiser.
J'ai un rêve...
Un putain de rêve
Mais voilà le problème,
Sous ce ciel blème,
J'ouvre mes yeux
Et il n'y a pas de matinée joyeuse.
Qui avait rêvé
De lendemains radieux ??????????

Oier Gonzalez Bilbatua. Villefranche sur Saône, juin 2010.

…de la déresponsabilisation en détention.

…de la déresponsabilisation en détention.

Villefranche sur Saône, le 09-02-2010

Oier:


Chére A.:

Il est 10:.30 et à cette heure je devrais être à l’Atelier de production vidéo, mais il est évident que je suis ici bloqué à l’intérieur de la cellule, pour des raisons que j’ai mal à comprendre…mais va comprendre LEURS raisons. Je suis énervé et comme chaque fois que j’ai ce sentiment qui me serre la gorge, je prends la plume (bon, cette fois-ci je devrais dire le clavier).

Comme accordé avec la Direction de la M.A., je ne peux pas y aller à l’Atelier,puisque aujourd’hui c’est le tour de I. (compagnon basque). Il résulte que lui a réussi de se faire accepter au magazine de taule, chose que je trouve certainement formidable (ce moi qui l’avais encouragé d’essayer). Comme il est inscrit là-bas il ne viendra plus à l’Atelier, donc quelqu’un pourrait dire que le faite que je sois assis devant mon ordinateur et pas sur celui du Production Vidéo est la conséquence des circonstances non voulues par les gérants de la pénitentiaire. Je ne suis pas si sûre que ça.

La semaine dernier j’ai eu une réunion avec l’assistante sociale et l’intervenant extérieur de l’Atelier. Ils m’avaient proposé de m’investir encore plus en étant l’”auxiliaire vidéo” (c’est celui qui gère le canal interne de la télé où on édite nos prods) mais la Direction avait refusé leur proposition (ne t’inquiètes pas, je ne vais pas développer ici les grandes lignes d’un quelconque complot contre les détenus basques). Franchement le refus ne m’a pas étonné du tout, ça faite quatre ans déjà que je tourne dans ce sous-monde qui sont les prisons français, j’ai eu le temps pour commencer à voire la logique de l’institution (même s’il à toujours de quoi s’étonner – pour la plupart des cas négativement-). Mais une chose est d’apercevoir la logique et un autre d’accepter. Ce n’est pas seulement que je ne peux pas être auxiliaire, deux basques ne peuvent pas participer ensemble au Atelier. (¡!??). Avant qu’I. puisse intégrer le magazine nous étions tous les deux inscrits au Vidéo et chaque semaine un des deux participait. Petit hic de l’histoire si l’un ne pouvait pas y aller l’autre restait de même en cellule…un tour donc perdu à l’Atelier. La semaine dernière j’avais proposé de nous mettre tous les deux dans la liste, et que nous deux allions gérer notre présence à l’Atelier. Nous avions bien compris que la Direction ne voulais pas qu’on sois ensemble au vidéo (une attitude plutôt insensé puisqu’on est ensemble à la promenade, sport, école, bibliothèque, parloir…sois partout sauf à l’Atelier). Donc sur la base de cette décision nous pourrions avoir géré notre participation, en étant tous dux inscrits, en cas où un des deux aurait un autre compromis (comme ça à été souvent le cas, notamment à cause des parloirs du jeudi) l’autre pourrait y aller.

Je trouve que la responsabilisation de l’individu reste une part importante de son développement en tant que tel. Au tours de notre parcours vital, nous cumulons une série de compromissions qu’il faut assumer, cette assomption entrain certains contraintes (se lever tôt pour aller au boulot par exemple) qui façonnent notre identité. On peut dire que nous arrivons à notre âge adulte quand nous assumons la responsabilité totale de nos actes (c’est ainsi quand nous parlons des lois n’est ce pas ?). Pour moi il s’agît là des évidences, des vérités qui se heurtent contre les murs de la prison, puisque du moment que nous franchissons la porte (en tant que détenus) nous rentrons dans une dynamique de déconstruction personnelle. La déresponsabilitation du détenu, donc son infantilisation, il y est pour quelque chose. Nous décidons de moins en moins sur notre vie et nous sommes forcés à assumer une logique d’assistanat très convenable pour l’Administration. Plus on est assistés moins on a envie de s’insurger, ou au minimum de rouspéter, devant une décision arbitraire.

La vie ne s’arrêt pas aux portes de la prison, donc notre développement personnel non plus. La plupart des gens qu’arrivent ici sont en rupture avec la société, les raisons sont multiples (psychologiques, sociales…) le constat est le même. En lieu de court-circuiter cette désocialisation, la prison aliène encore plus l’individu. Nous sommes coupés de nos liens affectives, l’accès à une éducation reste un parcours de combattant, de la sexualité ne parlons pas… Je viens de nommer dans cette dernière phrase des vecteurs importants pour la construction d’une identité et al socialisation de la personne, que devraient être facilités ou au moins respectés, ici au contraire ils sont au contraire ils sont carrément bafoués. Quand je parlais de nous laisser gérer notre participation à l’Atelier, je me referais justement à nous laisser prendre la responsabilité du dite participation. Être responsable pour tout simplement « être », la seule conscience de ce faite me prémunis du travail de sape mené par l’Institution Pénitentiaire. Je me sens moins en rupture avec les autres, ou ma rupture avec la société est avant tout politique. Mais le besoin du développement personnel (plutôt culturel et intellectuel) reste intact en moi, c’est justement une des raisons pour laquelle je me suis inscrit à l’Atelier vidéo.

Eh bien dis donc !... il est déjà midi passé et la chronique de mon humoriste préféré (Didier Porte) va commencer sur France-Inter. Peut-être ces quelques lignes ne seront pas de grande utilité mais pianoter sur le clavier restera une exercice fort relaxant pour moi. Et ouais ! Il faut se procurer tous les moyens possibles pour rester Zen dans cette antre débordante d’hystériques de la sécurité.

Cordialement

Oier Gonzalez Bilbatua.

P.S. : Pour finir voici quelques mots de Victor Serge, il les avait écrit au début du siècle dernier, comme quoi la situation n’a pas évolue.
« En elle-même la prison française, régie par d’antiques règlements, n’est qu’une absurde machine à broyer les hommes. On y vit dans une sorte de folie mécanisée ; tout semble y être conçu par un esprit sordidement calculateur de façon à abêtir, à aveulir, à empoisonner d’une rancune sans nom le condamné, auquel la machine tend visiblement à rendre impossible le retour à une vie normale. »