ZIGOR TOVARITXA AGUR.

Frantziako frontearen ipar-ekialdeko trintxeretatik idazten ari natzaizu. Asaltoari ekiteko ordu gutxi batzuk falta direlarik, txokolate eta tabakoaren trukean ezker eskuin aurkitu ditut, zuri gutuntxoa idazteko beharrezko diren trepetak (orriak:txokolate ontza bi; luma: tabako motxin bat; tinbredun gutun-azala: liatzeko papera eta tabako eskukada). Komunikatzeko modurik xumeenak ere modu aztoragarrian garestitu dira parajeotan. Baina nork jakin, burua trintxeretatik atera eta ondorengo segunduan, arnasa betirako moztuko didan berunak gorputza txikituko ote didan. Lumak luma izateari uzten dion tenorea duzu hau. Astiro doian denboraren (idi gorrien gurdi hori) zimurretan, norbere arrastoa zizelatzeko herraminta bihurtzen da. Besterik ez bada, gure existentzia efimeroaz haratago joango den zerbait sortzeak, ixtante batez hilezkor bihurtzen gaitu. Hilezkor, odol hustutako gorputzen erdian, paradoxikoa dirudien arren, hala senti daiteke bat lumari eragitean. Herenegun, kapitain tovaritxaren oihua entzun eta erasoaren lehen arnasaldian, berrehundik gora gorpu loratu ziren lokatzezko zelaian. Eta zergatik nago hemen, pareko zelaian ahoz gora erraiak bistan ditudala, gorpu egon beharrean?.
Parisko akuartelamenduan elkarrekin geundela, zuk esan zenidan ipar-ekialdeko frontera destinatu nindutela. Gorputzeko hotza, arimaren hotz bihurtu zen lipar batez eta "deterrua" hitzak bihotz/gogoaren zoko guztiak bete zizkidan. Dibisioko beste tovaritxek, abattoirera bidean doan txahalari begiratzen zaion erruki bertxuaz agurtu ninduten. Hau bai patu ziztrina Zigor tovaritxa!.
Frontearen alde hontan, gorputza eta arima dira, biak batera izoztu direnak. Dena da hotza hemen, elur zikinez altxatutako panpina konpainia osatzen dugu. Lerrook idazteko ere zailtasunak ditut. More kolorez aspaldi tindatu ziren hatz puntta izoztuek min ematen didate. Egia esan, gorputz osoa ubelduraz betea daukat edo gorputza bera da ubeldura erraldoia bihurtu dena. Parisetik ekarri nituen gutiziak agortzen hasi dira eta hemen trukatzeko zerbait izan ezean, bi egunean behin banatzen dute arrantxoa. Etxeko zerrien askan jateko hobea aurki liteke eta hala ere antsietate izugarriz irensten dut hemen banatzen diguten masa koipetsua. Zerbait izanen du zera hotz honek, ezen trintxeraren zulo ezberdinetatik arratoien begi gorriak nabari ditzaket, atezuan latorrizko ontzietan geratzen diren apurrei ekiteko prest. Hala ere piztiontzako benetako festa trintxeraren bestaldean dago, metrallak zatitutako gorpuen artean.
Iñigo tovaritxak nere etorreraren berri ikasi orduko, zituen azken tabako apurrak, neri oparitzeko komuneko paper erroilo baten truke xautu ditu. Parajeotan komuneko papera suposatzen duen lujoa deskribatzea zaila da. Gorpuzteko gainontzeko atalak kaka eginda ditugula, uzkia tertziopelo xamurrez garbitzearen lujoa. Tuberkulosiak jota aurkitu dut Iñigo tovaritxa. Begirada burua bezain galduta, uniformearen atzeko hezur multoaren azpian, gaztetxoak gineneko lagun mina ezgutzeko zailtasunak izan ditut. Ezpain ajatuak dardara geldiezin batean murgilduta, hitz-totelka munduaren akabera, apokalipsiaren zaldun eta infernu danteskoak darabiltza ahoan gaixoak.
Zigor tovaritxa, fronte guztiak gogorrak dira, baina ipar-ekialdeko hontan, miseria gorria azalera itxatxi zaigu. Laister kapitain tovaritxak asaltorako dia joko du. Eta guk asaltoari ekingo diogu, itxatxita daramagun miseria honen kontra, lurrera botatzen gaituen lokatz piloaren kontra, zuzen nondik datorren ez dakigun metrallaren kontra....Hatzak izozten hasi zaizkit, ez dakit nire izkiluaren gatiluarari eragiteko gai izango ote naizen. Ez dakit noizbait berriz elkar ikusteko aukera izango dugun. Itxaropenez betetako biharamunak este batzuentzat utzita.
AGUR ETA OHORE ZIGOR TOVARITXA.